Aslında temelde iki harekette de ciğerlerimizden gelen havayı kullanırız. Bu gelen havanın sıcaklıüı ise vüdumuz içinde bulunan sıcaklık ile hemen hemen aynıdır. Çok sıcak günler dışında ise vücudumuzun sıcaklığı dış ortamın sıcaklığından oldukça yüksektir. Hohladığımız da bu hava hiç bir şekilde genleşmeyerek aynen dışarı aktarılır. Aynen dışarı aktarılan bu hava vücut sıcaklığı ile aynı olup ısısını korumaktadır.

Açıkta ve soğukta kalan ellerimiz bu hava ile buluşunca büyük bir ısınmayı hisseder. Bu sayede ellerimiz bir nebze de olsa ısınmış olabilir.

Dudaklarımızı birleştirip üflediğimiz hava ise daha dar bir kanaldan daha geniş bir kanala geçtiği için genleşir. Bu genleşme sonucunda ise hava soğuyarak dışarı verilir. Hava ne kadar soğusada çayımız için yeteri kadar yeterli değildir. Çayımızı üfleyerek soğutmamızdaki genel mantık sıcaklık farkından doğan buharlaşmadır. Farklı sıcaklıktaki iki cismin bir araya gelemsi ile ısıl bir denge kurulmaya çalışılır. Denge kurulmaya başlandığı anda sıcaklık gitgide azalır bu azalma sonucunda ise sıcak olan çay veya bir kase çorba hızla soğuyabilir. Soğuma sırasında harcanan hava soğumanın hızını belirler.